سعد حمیدی کیا-مدیر مسئول پایگاه خبری حادثه ایلام;حمل و نقل جاده‌ای بیش از ۹۰ درصد جابجایی کالا به خود اختصاص داده است.
بخشی از محصولات حمل و نقل، کالا خطرناک هستند که به دلیل ماهیت خاص آنها باید با تدابیر ویژه جابجا شوند.
اما در ایران حمل سوخت از انبارهای مرکزی تا جایگاه های توزیع که توسط تانکر ها انجام می شود، بدون برنامه ریزی و مسیریابی به شکل سنتی سازماندهی و پیاده سازی شده اند.
برای مسیر بهینه حمل مواد خطرناک دو رویکرد ایمن‌ترین و اقتصادی‌ترین بایستی در نظر گرفته شود.
ارتقای ایمنی سیستم حمل و نقل مهمترین عوامل تصمیم گیری می باشد.
مواد خطرناک شامل مایعات،جامدات قابل اشتعال گازها و مواد خورنده می باشند.
از جمله عوامل مهم در مسیریابی بر اساس جمعیتی،محیطی،زیرساخت‌های حمل و نقل،عکس العمل به موقع و شرایط آب و هوایی می باشد.
مواد خطرناک به ۹ گروه تقسیم می شوند که در میان آنها گروه سه شامل مایعات قابل اشتعال بنزین و گازوئیل به خود اختصاص می‌دهد.
از مهمترین عواملی که توسط مسئولین بایستی در نظر گرفته شود:۱- ریسک جمعیت ۲- نوع جاده ۳- نوع مقدار مواد خطرناک ۴- قابلیت امدادرسانی ۵- آسیب پذیری مراکز حساس ۶- تداوم مسیر ۷- مسیرهای جایگزین و…
متاسفانه طی سنوات گذشته به صورت موردی اتفاقات ناگوار اشتعال مواد خطرناک مانند سرابله(مسمومیت بالای ۲۰۰ نفر)، ارغوان، واژگونی تانکر حمل مواد خطرناک در جاده ایلام به مهران هنگام اربعین که هر کدام آسیب های جسمی به شهروندان،ترافیک چند ساعت ایجاد گردیده است.
در جهت جلوگیری از این حوادث ضمن امدادرسانی به موقع گسترش راه‌ها، مسیرهای مناسب بر اساس وضعیت توپوگرافی و جغرافیایی استان اندیشیده شود.
برای پیشگیری از وقوع تصادفات حمل و نقل مواد خطرناک از مبدا تا مقصد تدابیر ویژه اندیشیده شود چرا که باعث آسیب های جسمی و خسارت به محیط زیست، فرسایش محیط و اختلالات ترافیکی می‌شود.
نتیجه: بنابراین ناوگان حمل و نقل مواد خطرناک از زمان بارگیری از مبدأ تا مقصد بایستی بر اساس برنامه تنظیمی حرکت نمایند.
در مکان های مناسب و ایمن توقف نمایند و توسط سازمان های ذی ربط و سامانه های هوشمند مورد کنترل قرار گیرد و شرایط ایمنی- اقتصادی در نظر گرفته شود.
انتهای خبر/س
